De Camino – een pad inslaan, afslaan, doorlopen, tekens volgen, bezinnen, kijken, doorlopen, genieten, tot stilstand komen, dralen, steentjes achterlaten, rugzak op, doorlopen, zitten, staan, wachten, kijken, lopen, rugzak af, doel bereiken, rusten, zonsopgang zien, zonsondergang meemaken, bruggen over, trappetjes af, natte schoenen, regenbui, natte voeten, poncho, druppels op je bril, wazig zicht, natte sokken, mist, verkeer, samen, alleen. Alles op het pad ‘Espiritual’ heb ik in Maart 2024 meegemaakt (4M Leadership Challenge).
Ik had geen snoeischaar mee. Maar in mijn hoofd begon wel een idee te bloeien dat al jaren was overschaduwd en overwoekerd. Drukke bezigheden, mantelzorg, en een gevulde agenda met allerlei leuke klussen. Maar waar was mijn passie en visie gebleven? Op de automatische piloot de weken afdraaien. Uiteraard met plezier en prachtige momenten, maar vaak ook vermoeiend en veilig. Succeslessen herhalen, en nieuwe ontwikkelen. Mee met de actualiteit, en mezelf ondertussen steeds een beetje meer verliezen.
Behulpzaam de klussen oppakken die een ander liet liggen, invallen om een ander tot dienst te zijn. Met genoegen en plezier, maar soms echt ten koste van. Zelf proberen een nieuwe richting op te zoeken, een stapje ‘hogerop’ te komen, om zo een andere invulling te zoeken. Maar ondertussen bleef de gedachte dat de focus en de balans anders mag. Meer Dirigeren en Zingen, mooie projecten, een superkoor, zanglessen, juist daarin groeien – ook al voelt het soms ‘eng’ om het veilige (muziekles geven) te verlaten en voor het nog niet altijd zichtbare en wezenlijke te gaan.
Verandering doet pijn, en is een niet altijd comfortabel proces. Afwijzing, ‘nee’ zeggen – voor mezelf opkomen, niet aan verwachtingen voldoen – ja echt oncomfortabel. Zoekend naar redenen, piekermomentjes, en af en toe een ouderwetse paniekaanval. Dat snoeien – dat is eigenlijk helemaal niet prettig om door heen te gaan. Die Camino was ook niet altijd even fijn, gezellig en leuk. Maar daar voelde ik me vrij, onbezorgd en het pad was uitgestippeld. De bordjes onderweg met het bekende Camino teken, simpelweg volgen, terwijl ik niet wist wat het doel was.
In deze periode probeer ik steeds meer de ”Signs” op te volgen en een pad te bewandelen dat niet altijd voor de hand ligt of duidelijk is, maar dat me wel weer terug bij mezelf brengt. Deze periode is eigenlijk heel richting-gevend. Ik heb nu een doel voor ogen, en weet dat ik niet alleen hoef te gaan. In de afgelopen tijd door meerdere ontmoetingen, momenten, repetities, YIB-cursussen, maar ook een komende tweede Camino (!), leiden me nu naar een weg die steeds comfortabeler voelt, waar groei is en waar de snoeischaar binnenkort zijn doel heeft bereikt. Wordt vervolgd!